คือมันก็อยากจะมีความสุข ไม่อยากจะอดทนกับสิ่งที่เป็นอยู่ แต่จะต้องทำยังไง? จะไปต่อทางไหน? หนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร? มันมองไม่ออก ไม่แน่ใจ และก็ไม่รู้ว่าจะไปทำอะไรดี...  จะเลือกทนต่อไปมันก็เหมือนจะไม่มีทางที่จะดีขึ้นกว่านี้ได้ง่ายๆ... มิหนำซ้ำ ตัวเราเองก็อาจจะแย่ลงไปกว่าเดิม

แต่พอคิดจะเปิดโอกาส มองหาทางเลือกใหม่ๆ มันก็อดมีหวังกับสิ่งที่เป็นอยู่ไม่ได้... คือบางครั้งมันก็พอจะมีสัญญาณดีๆ ขึ้นมาบ้าง เป็นความหวังให้อยู่ต่อไปแบบนี้ และความผูกพันกับสิ่งที่เป็นอยู่มันก็ยังมี และมากจนไม่อยากจะเปลี่ยนแปลงอะไร นอกจาก “หวัง” ต่อไป ว่ามันคงจะมีอะไรดีๆ เกิดขึ้นสักวัน

ความรู้สึกที่มันย้อนแย้งแบบนี้ ทำให้คนจำนวนมากบอกว่าตัวเองอยู่ในภาวะ “เลือกไม่ได้” ทั้งที่จริงๆ แล้ว คืออาการ “ไม่อยากเลือก” เพราะคิดสับสนไปหมด  ส่งผลให้ยังไม่เลือกทำอะไรแตกต่างไปจากเดิม ทำได้แต่สู้ต่อไป วันต่อวัน... ทนต่อไป วันต่อวัน... เพื่อเหนื่อยเพิ่มขึ้น และเครียดหนักขึ้น ทุกๆ วัน

สิ่งที่เราน่าทำความเข้าใจก็คือ “ความคิดเรากำลังทำร้ายเรา” หมายความว่า ยิ่งคิด เราก็ยิ่งเครียด ยิ่งเครียดจึงยิ่งโง่ และที่โง่ลงไปเรื่อยๆ หมดแรงลงไปเรื่อยๆ ก็เพราะว่า เราคิดวกวนอยู่แต่ในหัวตัวเอง ผลคือ ยิ่งคิด ก็ยิ่งไม่แน่ใจ...​ ยิ่งไม่แน่ใจ ก็เลยยิ่งคิดเข้าไปอีก...  มืดมน! วกวน!